قرنطینه بر وضعیت مهاجران در اروپا چه تاثیراتی داشته است؟

لاکی ای. پناهجو است و در منطقه لاتزیوی ایتالیا زندگی می کند. او می گوید که قرنطین بر زندگی او «تاثیر بدی» داشته است.

دسترسی به مواد غذایی یکی از بزرگترین نگرانی های لاکی است. او کمک مالی دریافت نمی کند و برای خریدن غذا پول ندارد. لاکی می گوید: «ما در حال حاضر نمی توانیم برای گدایی بیرون برویم… زیرا حکومت رفت و آمد را بسیار محدود کرده است.» او احساس می کند که «هیچ کس در حال حاضر به ما رسیدگی نمی کند.»

مهاجران دیگر در ایتالیا به ما گفتند که اگر اجازه نداشته باشند از خانه بیرون بروند، نمی توانند غذا تهیه کنند.

باب ک. مهاجر است و در شهر فلورانس ایتالیا زندگی می کند. او گفت که اگر تعطیلی عمومی ادامه پیدا کند، هستی اش به خطر می افتد. باب به ما می گوید: «زندگی من به خاطر شیوع ویروس کرونا واقعا دشوار شده است.  قبل از قرنطین کار می کردم، اما قرارداد نداشتم. روزها کار می کردم و هفته ای یک بار معاش می گرفتم…». اما او حالا «هیچ پولی برای پرداخت کرایه خانه در ماه آینده ندارد.» باب در ادامه می گوید که از همسایگانش خواسته کمکش کنند، اما پاسخی دریافت نکرده است.

الیو دی. مهاجر گامبیایی در ایتالیا می گوید: «من هیچ کس را به خاطر این بیماری مقصر نمی دانم. اما اگر آن ها به مردم می گویند که در خانه بمانید، باید به فکر افراد بی خانمان و فقیر نیز باشند.»

رونالدو بی می گوید که زندگی برای مهاجران در ایتالیا بیش از بحران کرونا هم دشوار بوده است. او گفت که آن ها «با تبعیض نژادی، حاشیه نشینی و رفتار غیرانسانی … مسئولان روبرو هستند» و «به خاطر نداشتن درآمد، نمی توانند مواد غذایی تهیه کنند.»

او می گوید که وضعیت پس از شیوع بیماری کرونا بدتر شده است: «ناگوارترین مساله در زندگی ما این است که برای حل مشکلات مان نمی توانیم به هیچ نهادی مراجعه کنیم و صدای مان شنیده نمی شود.»

کریستوفر ای. به مهاجر نیوز گفت که «از بیماری کووید ۱۹ بسیار می ترسد.» او در سالرنو زندگی می کند که در ناحیه کامپانیا قرار دارد. کریستوفر گفت: «درخواست پناهندگی من برای دومین بار در ماه فبروری رد شد و من حالا بی خانمان هستم. در اوائل ماه مارچ به خاطر شیوع ویروس کرونا به کمپ رفتم. اما آن ها مرا بیرون انداختند. حالا من در یک ساختمان نیمه کاره می خوابم و برای غذا خوردن به کمپ می روم…». او گفت که واقعا ترسیده است «چون نمی خواهد به بیماری … کووید ۱۹ مبتلا شود.»

خطر شیوع ویروس کرونا در کمپ های مهاجران بسیار زیاد است. در این کمپ ها هزاران تن در کنار یکدیگر زندگی می کنند، بدون این که بتوانند به اندازه کافی از یکدیگر فاصله بگیرند.

کمپ موریا در جزیره لیسبوس یکی از مراکز اصلی اقامت مهاجران است. محمد ا. از مهاجران مقیم این کمپ راجع به زندگی دراین کمپ می گوید: «زندگی در این جا غیرممکن است. چون محیط زندگی ما بسیار ناپاک است. همه جا پر از زباله است و بوی بدی می آید. آب و برق نداریم و جایی هم برای خواب وجود ندارد.» او در ادامه می گوید که در هر کدام از خیمه های کوچکی که این جا برپا شده است، پنج تن اقامت دارند. زنان باردار، کودکان و افراد آسیب پذیر همه باهم زندگی می کنند. محمد گفت: «اگر ویروس کرونا به این جا (بیاید)، همه ۲۰ هزار مهاجر مقیم این کمپ در طول یک روز آلوده می شوند. چون همه ما از یک تشناب و یک حمام استفاده می کنیم و فقط یک صف برای دریافت غذا وجود دارد. حکومت یونان هنوز هیچ راه حلی برای این وضعیت ارائه نکرده است».

ابرابر ح. از پاکستان در حال حاضر در کمپ کورینت به سر می برد که در نزدیکی آتن قرار دارد. او گفت که مردم در فاصله بسیار نزدیک بایکدیگر زندگی می کنند و نمی توانند قوانین حفظ فاصله را رعایت کنند. ابرار می گوید: «ما یک گروه  ۱۵ نفره هستیم که در یک اتاق کوچک زندگی می کنیم. ۴۰ اتاق دیگر این جا وجود دارد که در هرکدام از آن ها همین تعداد مهاجر زندگی می کند …». او به مهاجر نیوز گفت که این وضعیت خطرناک است و مقام های مسئول سازمان ملل باید از این مسائل آگاه باشند.»

قیس س. از سومالیا نوشته است: «من از کووید ۱۹ می ترسم، چون داکتران در یونان مانند آلمان، ایالات متحده امریکا یا ایتالیا مجهز نیستند.»

هارون از افغانستان که در کمپ ترانزیت اوبرینوواچ زندگی می کند، می گوید که آن ها در حال حاضر به خاطر نبود مواد غذایی و امکانات بهداشتی دچار مشکل شده اند و تعطیلی عمومی تاثیر زیادی بر زندگی آن ها نگذاشته است. او به مهاجر نیوز نوشته است: «در این کمپ نخست ۵۰۰ مرد زندگی می کردند … اما حالا بیش از از ۲ هزار تن این جا زندگی می کنند. در حالی که این مکان فقط گنجایش ۴۰۰ یا ۵۰۰ تن را دارد. ما این جا مشکلات زیادی داریم و تعطیل عمومی مشکل اصلی ما نیست. من می دانم که این اقدامات برای حفظ امنیت ما و جلوگیری از سرایت ویروس کرونا انجام می شود. اما مشکل ما دسترسی به مواد غذایی، داکتر، تشناب و حمام است. برای ۲ هزار مرد ساکن این کمپ فقط چهار تشناب و چهار حمام وجود دارد. غذا خوردن در سالن غذاخوری بسیار دشوار است و ما نمی توانیم برای خوردن غذا بیرون برویم».

عتیق الله ح. ن. که در یکی از کمپ های آلمان زندگی می کند، به ما نوشته است که خودش و خانواده اش به خاطر قرنطین دچار مشکلات شده اند. چون آن ها در کمپ همراه خانواده های دیگر زندگی می کنند، بدون این که بتوانند از یکدیگر به اندازه کافی فاصله بگیرند.

او می گوید که آرزو داردد که «مسئولان از مردم در مراکز پناهندگی محافظت کنند و به آن ها توجه کافی داشته باشند.»

اوو، یک مهاجر نایجریایی می گوید که از مسئولان دلسرد شده است. چون آن ها در طول بحران کرونا و تعطیلی عمومی «به فرستادن پاسخ های منفی به درخواست های پناهندگی ادامه می دهند.»

به خاطر تعطیلی عمومی ناشی از ویروس کرونا، بسیاری از کشورها مرزهایشان را بسته اند و به این ترتیب کارگران فصلی دیگر نمی توانند سفر کنند.

در آلمان، بسیاری از این نگرانند که برای برداشت محصولات، مشکل کمبود کارگر در مزارع ایجاد شود. به این ترتیب شاید پناهجویانی که اجازه کار ندارند، بتوانند در بخش زراعت یا بخش های دیگر به کار مشغول شوند.

این اتفاق برای ادیواله افتاده است. او یک پناهجوی نایجریایی است که در آلمان زندگی می کند. ادیواله می گوید: «پیدا کردن کار برای من آسان نبود. چون اجازه کار نداشتم و چند سالی بیکار بودم».

او به طور ناگهانی اجازه کار دریافت کرد. ادیواله می گوید: «حالا این فرصت به ما داده شده است و می توانیم دین خود را به جامعه با پرداخت مالیه … ادا کنیم.» او افزود: «من امیدوارم و دعا می کنم که جهانیان برای مبارزه علیه این ویروس با یکدیگر متحد شوند.»

یک مهاجر پاکستانی در پاریس به مهاجر نوشته است که نگران حال مهاجران و پناهجویانی است که وضعیت اقامت شان در فرانسه نامشخص است. او گفت، آن هایی که اجازه کار ندارند، نمی توانند معاش داشته باشند و بسیاری از آن ها از حکومت کمک مالی دریافت نمی کنند.

این افراد اغلب از خدماتی استفاده می کردند که گروه های امدادگر در اختیار آن ها می گذاشتند. اما بسیاری از این سازمان ها کارشان را به حالت تعلیق درآورده اند تا از سرایت بیشتر ویروس کرونا جلوگیری شود. این مهاجر پاکستانی می گوید: «شرایط در حال حاضر واقعا دشوار است. آن ها چگونه می توانند بدون مواد غذایی زنده بمانند. برخی از آن ها چیزی برای خوردن ندارند. من از مردم پیام های زیادی دریافت می کنم.» او گفت، در این وضعیت حکومت فرانسه و سازمان های امدادگر باید به کمک این دسته از مهاجران بشتابند.