انواع روش های مهاجرتی (مهاجرت تحصیلی، مهاجرت کاری، مهاجرت سرمایه گذاری، مهاجرت از طریق ازدواج، مهاجرت از طریق تولد، مهاجرت از طریق پناهندگی، مهاجرت از طریق خانواده و اسپانسرشیپ، مهاجرت از طریق خود اشتغالی / ویزای مخصوص نخبگان، مشاهیر) را در این مطلب به تفضیل بررسی خواهیم نمود، با یونیکو همراه باشید :
مهاجرت تحصیلی
مهاجرت تحصیلی به شرایطی گفته می‌شود که شخص برای یک مدتی در کشوری دیگر به تحصیل بپردازد. این مدت بسته به کشور مقصد و نوع دوره می‌تواند به هر میزانی باشد اما معمولا مدت زمان مهاجرت تحصیلی در یک کشور حداقل 6 ماه است و اگر شخص متقاضی بخواهد از مزایای اقامت در آن کشور بعد از تحصیل مثل (مجوز یا اقامت کاری بهره مند شود، بایستی برای یک دوره تحصیلی مشخصی در آن کشور به تحصصیل بپردازد، ترجیحا بدون انتقالی حداقل 2 سال تحصیل را در کشور مقصد داشته و مدرک تحصیلی خود را از همان کشور اخذ نماید. (برای مثال قانون استرالیا برای اخذ مجوز کاری، حداقل 2 سال تحصیل است اما کشوری دیگر مانند کانادا حداقل 8 ماه است).
این نوع مهاجرت در میان ایرانیان بسیار متداول است و می توان از مهاجرت تحصیلی به عنوان یکی از بهترین راه ها برای اخذ اقامت دائم کشور مقصد نام برد؛ چرا که فرد با تحصیل و اخذ مدرک در کشور مورد نظر هم تجربه زندگی اجتماعی، علمی و حتی تا حدودی کاری را کسب نموده و هم از نظر اعتبار مدرک نیز مسلما مدرک اخذ شده هر کشوری در خود آن بیشتر از دیگر جاهای دنیا اعتبار دارد و بنابراین برای این دسته از افراد هم ورود به دنیای اشتغال و استخدام در آن کشور راحت‌تر بوده و هم پروسه اخذ اقامت دائم و شهروندی کشور مقصد نیز بهتر و آسان‌تر برای این دسته از افراد خواهد بود.
همه ساله افراد زیادی برای ادامه تحصیلات خود در مقاطع مختلف که بیشتر در مقطع دانشگاهی بوده، اقدام به اخذ ویزای تحصیلی می‌کنند. کشورهای پیشرفته با هدف جذب استعدادهای جوان و برابر سازی فرصت‌های آموزش، سالانه جمع کثیری از دانشجویان بین‌المللی را پذیرفته و با اعطای کمک هزینه و بورسیه‌های مختلف تحصیلی آن‌ها را حمایت می‌کنند.
همچنین از آنجایی که در بسیاری از کشورها شهریه برای دانشجویان بین‌المللی بیش از دانشجویان بومی آن کشور است، بخش عمده‌ای از درآمد سالانه دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی توسط این گروه از افراد تشکیل می‌شود.
افرادی که مهاجرت تحصیلی می‌کنند علاوه بر کسب دانشی با ارزش، همانطور که با ذکر دلیل هم گفته‌ایم، مسیر ورود به دنیای اشتغال و همچنین اخذ اقامت دائم کشور مقصد برایشان هموارتر است. به عنوان یک نمونه باید گفت که طبق تحقیقات دانشگاه موناش استرالیا، 75% از فارغ‌التحصیلان هندی برای دریافت اقامت دائم درخواست داده و برای همیشه در استرالیا ساکن می‌شوند.
البته کشورهای بسیاری از جمله در اروپا؛ از نظر کیفیت نظام آموزشی، تحصیل رایگان، حتی برای دانشجویان بین‌المللی ارائه می‌دهند. از جمله این کشورها می‌توان به آلمان، نروژ، فرانسه، دانمارک، اتریش و… اشاره نمود که تحصیل در دانشگاه‌های دولتی آن‌ها رایگان بوده و یا شهریه بسیار ناچیزی را دریافت می‌کنند.
البته توجه نمایید عموما تحصیل به زبان رسمی خود آن کشور رایگان بوده و متقاضی برای تحصیل به زبان انگلیسی باید شهریه بپردازد.
این قضیه درباره مقاصد محبوب تحصیلی انگلیسی زبان بیشتر صادق است؛ به طوری که تحصیل در کشورهای آمریکا، انگلیس، استرالیا و کانادا گرانتر است. البته کانادا به نسبت 3 کشور مذکور دیگر شهریه‌های بسیار مقرون به صرفه تری داشته و بالعکس شهریه‌های بسیار گزاف و بالا در انگلیس و آمریکا، بسیاری از متقاضیان دارای صلاحیت را از تحصیل در این کشورها منصرف می‌نماید.
البته برای کشورهایی که تحصیل در آن‌ها رایگان نیست، حداقل 2 گزینه برای رویارویی با این قضیه وجود دارد:
گزینه اول که اخذ بورسیه تحصیلی می‌باشد که اگرچه اخذ آن کار آسانی نبوده اما دانشجویان دارای صلاحیت‌های لازم به خصوص در مقطع دکتری و در اولویت دوم مقطع کارشناسی ارشد به راحتی می‌توانند از اخذ این بورسیه‌های تحصیلی بهره‌مند شوند و البته باید گفت که اخذ بورسیه تحصیلی در مقطع کارشناسی بسیار سخت‌تر از دیگر مقاطع است.
راه حل دیگر در این راستا شغل دانشجویی بوده که تقریبا در همه مقاصد تحصیلی، دانشجویان برای انجام آن برای کمک هزینه‌های تحصیل و زندگی مختار بوده و معمولا در اکثر کشورها شغل دانشجویی دارای سقف 20 ساعت کار مجاز در هفته می‌باشد.
از طرف دیگر آنچه مسلم است متقاضی مهاجرت تحصیلی یک سری شرایط و صلاحیت‌هایی باید داشته باشد که هر کدوم از این شرایط در کشورهای متفاوت است اما در حالت کلی این شرایط و صلاحیت‌ها شبیه به هم هستند. از جمله اصلی‌ترین شرایط و صلاحیت‌های مشترک در اکثر کشورها برای مهاجرت تحصیلی عبارتند از:
- تمکن مالی: فارغ از میزان صلاحیت علمی متقاضی، شخص باید تمکن مالی لازم را برای پرداخت شهریه تحصیل و همچنین هزینه‌های زندگی در حین تحصیل را داشته باشد.
- مدرک تحصیلی: برای اقدام به تحصیل در هر مقطع تحصیلی، ارائه مدرک تحصیلی مقطع ماقبل با معدل و ریزنمرات خوب و مورد قبول واجب است.
- مدرک زبان: ارائه مدرک زبان نیز از دیگر شرایط اولیه مهاجرت تحصیلی است. باز هم در این مورد قانون کشوری با کشور دیگر فرق دارد اما به طور عمومی داشتن مدرک زبان آیلتس با نمره 6.5 یا حداقل 6 توصیه می‌گردد (یا معادل آن در دیگر مدرک‌های معتبر زبان)
- سن متقاضی: معمولا برای تحصیلات دانشگاهی داشتن حداقل سن 18 سال و برای اکثر کشورها تا سقف سن 35 الی 40 سال امکان اقدام برای مهاجرت تحصیلی امکانپذیر است.
مهاجرت کاری
یکی دیگر از انواع روش‌های رایج مهاجرت، مهاجرت کاری است که در آن افراد برای دستیابی به فرصت‌های شغلی یا درآمدی بهتر به کشوری دیگر که از نظر وضعیت اشتغال، حقوق و درآمد، رفاه شغلی و… برتری دارد، مهاجرت می‌کنند. در واقع روش‌های مهاجرت تحصیلی و مهاجرت کاری جزء پرطرفدارترین روش‌های مهاجرتی هستند و البته مهاجرت سرمایه‌گذاری نیز به دلیل سختی کمتر نسبت به دو روش مذکور، بسیار محبوب بوده است.
طبق گزارش سازمان همکاری‌ها و توسعه اقتصادی، در طول ده سال گذشته، حضور و اشتغال مهاجران موجب افزایش 47 تا 70 درصدی نیروی کار در ایالات متحده و اروپا شده‌اند.
مهاجرت شغلی یکی از بهترین روش‌ها برای اخذ اقامت دائم کشور مقصد است، به همین دلیل متقاضیان برای کسب درجه شهروندی در کشور مورد نظرشان، ابتدا برای درخواست ویزای کاری اقدام می‌کنند. همانند دیگر روش‌های مهاجرتی، مهاجرت کاری نیز نیازمند به یکسری شرایط و صلاحیت‌های لازم می‌باشد که باز بنا به قانون هر کشوری می‌تواند دارای تفاوت باشد اما عموما در چندین مورد مشترک هستند که اصلی‌ترین این شرایط عبارتند از:
- داشتن مدرک تحصیلی و مهارتی مرتبط با شغل مورد نظر
- ارائه مدرک زبان کشور مقصد (شرط نمره زبان برای مهاجرت کاری معمولا از مهاجرت تحصیلی آسان‌تر است)
- داشتن سابقه کار که برای اکثر کشورها اکثرا 2 تا 3 سال و گاها تا 5 سال (بسته به برنامه مهاجرتی کاری مد نظر در آن کشور) می‌باشد.
- داشتن تمکن مالی لازم برای ماه‌های اولیه ورود به کشور مقصد در جهت زندگی، تهیه مسکن و… تا رسیدن به درآمد و خودکفایی از طریق حقوق دریافتی
- سن متقاضی، معمولا بالای 20 سال در نظر گرفته شده و در بیشتر کشورها حداکثر سن برای تقاضای ویزای کاری 40 الی 45 سال است؛ در واقع به افراد 40 سال به بالا ویزای کاری داده نخواهد شد و یا اگر هم داده شود، این دست از افراد شانس کمتری دارند؛ مگر آنگه شرایط ویژه‌ایی از نظر کاری، علمی، شهرت بین‌المللی و… داشته باشند. در واقع بهترین سن که بیشترین شانس را برای اخذ ویزای کاری خواهد داشت سنین 22 تا 33 سال بطور تقریبی در اکثر کشورها می‌باشد.
بهترین کشورها برای مهاجرت کاری عبارتند از: کانادا، استرالیا، آلمان، آمریکا، انگلیس، سوئد، سوئیس، نروژ، هلند، فرانسه، نیوزلند، لهستان، ژاپن، چین، قطر، عمان، امارات متحده عربی، ترکیه، سنگاپور، هنگ کنگ، کره جنوبی و…
مهاجرت از طریق سرمایه‌گذاری
از انواع روش های مهاجرتی، اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری روشی مطمئن و کارآمد می باشد که به شهروندی اقتصادی نیز شهرت دارد و به وضعیتی گفته می‌شود که در آن فرد متقاضی مبلغ قابل توجهی را در کشور مقصد سرمایه‌گذاری کند.
بنابراین در دنیای امروز برای کشورهای محبوب برای مهاجرت می‌توان از روش‌هایی استفاده کرد که هدفشان تنها کسب سرمایه مالی نیست، بلکه این روش‌ها عموما به افرادی درجه شهروندی را اعطا می‌کنند که در ابعاد اجتماعی و فرهنگی نیز تاثیرگذار خواهند بود. به طور مثال فرد سرمایه‌گذار که با خانواده خود قصد مهاجرت دارد، پس از اخذ اقامت دائم با پرداخت شهریه مدرسه، خرید املاک و مستغلات، ایجاد و گسترش کسب و کار خود می‌تواند در ساختار اقتصادی و اجتماعی کشور مقصد نقش مثبتی ایفا کند. البته کشورهایی نیز هستند که با مواردی نظیر خرید ملک، اقامت دائم و شهروندی اعطاء می‌کنند؛ مانند اسپانیا و پرتغال، ترکیه و یونان و …
همچنین برخی از کشورهای مطرح اروپایی روش‌هایی مانند خرید اوراق بهادار، سرمایه‌گذاری در یک شرکت و… را نیز می‌پذیرند که پروسه‌ایی شبیه به خرید ملک دارند. کشور آمریکا نیز به عنوان رویایی‌ترین مقصد مهاجرتی در جهان، دارای حداقل مبلغ سرمایه‌گذاری بالاتری است که در حال حاضر این مبلغ 1.8 میلیون دلار (900 هزار دلار در مناطق محروم و کم امکانات) می‌باشد.
البته این را هم باید گفت که سرمایه‌گذاری‌های از طریق خرید ملک معمولا پرهزینه‌ترین روش‌های مهاجرت از طریق سرمایه‌گذاری هستند و ضمن آنکه برای کشور مقصد، صرفا جذب پول بین‌المللی را به همراه داشته و در حالی که سود دیگری ندارد.
اما روش‌های کارآفرینی و استارت آپ ضمن آنکه به سرمایه به مراتب بسیار کمتر نیاز داشته، قوانین و شرایط راحتی نیز دارند و به زبان خودمانی تا صحبت از سود اقتصادی است، کشور مقصد با شخص متقاضی کنار می‌آید. به عنوان مثال ممکن است شما با یک پروژه سرمایه گذاری استارت آپ در یک کشوری حتی از شما مدرک تحصیلی یا مدرک زبان هم نخواهند! اما در کل روش‌های کارآفرینی و استارت آپ جدای از شرایط راحت‌تر و نیاز به سرمایه کمتر، از دید کشور مقصد نیز با ارزش‌تر بوده؛ چرا که صرفا صحبت از ورود ارز به کشور نبوده و بلکه این روش‌ها تاثیرات مثبت اجتماعی، فرهنگی و… را در کنار تاثیر اقتصادی دارند.
مهاجرت از طریق خود اشتغالی / ویزای مخصوص نخبگان / مشاهیر
از انواع روش های مهاجرتی، مهاجرت از طریق خود اشتغالی نیز روشی نوین در فرآیند است. خود اشتغال به شخصی گفته می‌شود که سابقه شغلی قابل توجهی را در زمینه‌های عموما فرهنگی، هنری و یا ورزشی دارند. حال به این لیست موارد دیگری بنا به قانون هر کشور مقصدی می‌تواند اضافه گردد. برای مثال برای کشورهایی نظیر استرالیا و کانادا، کشاورزان نیز جزء افراد خود اشتغال همانند افراد ذکر شده‌ی فوق تلقی شده و به آنان ویزاهای تحت عناوین مختلفی مانند ویزای خود اشتغالی، ویزای نخبگان یا ویزای گلوبال تلنت (در استرالیا) و… تعلق می‌گیرد. همچنین برای چهره‌های برجسته علمی و نخبگان نیز ممکن است این عنوان در نظر گرفته شود. افراد مشهور به ویژه در زمینه ورزشی یا فرهنگی و علمی، معمولا در دسته‌ی افراد خود اشتغال خود به خود قرار می‌گیرند.
چون از جمله شروط اولیه برای مهاجرت از طریق خود اشتغالی این است که اولا شما باید گواهی‌ای را تحت عنوان اثبات مهارت‌ها و تخصص‌های خود ارائه داده و دوم آنکه به مدت زمانی معین (بسته به قانون کشور مقصد و معمولا بین 1 تا 3 سال) در آن زمینه فعالیت داشته و آثار خود را ارائه داده باشید. (ارائه آثار بیشتر برای هنرمندان ملاک است؛ مانند موزیسین‌ها، نویسندگان و…) و سوم آنکه ثابت شود که می‌توانید در کشور مقصد از طریق حرفه‌ی خود درآمد کسب نموده و مستقل از نظر مالی و شغلی باشید و چه بسا حضورتان برای کشور مقصد نیز سودمند باشد.
نکته قابل توجه آن است که لیست مشاغلی که تحت عنوان فرد خود اشتغال می‌تواند تلقی شده و به آن ویزا تعلق بگیرد؛ مخصوصا برای کشوری مانند کانادا؛ به قدری می‌تواند زیاد باشد که ذکر همه‌ی آن‌ها از حوصله‌ی این مطلب خارج است؛ برای مثال متخصص ضبط صدا، عکاس، گوینده رادیو، طراح لباس، محافظان و سرپرستان، مقاله‌نویس، عکاس، تنظیم کننده آهنگ و ده‌ها عنوان حرفه و اشتغال دیگر.
در روش مهاجرت خود اشتغالی، فرد مهاجر ابتدا اجازه اقامت کوتاه‌مدتی را دریافت کرده و در صورت موفق بودن در کسب و کار خود، امکان تمدید اقامت موقت برایش مهیا بوده و پس از مدتی می‌تواند برای اقامت دائم کشور مقصد اقدام نماید. در حال حاضر مهاجرت از طریق خود اشتغالی یکی از راه‌های راحت برای مهاجرت به کانادا بوده و به بیان واضح‌تر کانادا به شکلی وسیع‌تر به این روش مهاجرتی بها می‌دهد.
مهاجرت از طریق خانواده / اسپانسرشیپ
شخصی که دارای شهروندی یا در کمترین حالت، دارای اقامت دائم کشوری بوده، می‌تواند به واسطه اقامت یا شهروندی خود، برخی از اعضای خانواده‌اش را با خود نیز ببرد. حال شاید کشورهایی باشند که این طرح را فقط با داشتن شهروندی برای شخص ممکن سازند و البته بالعکس این قضیه نیز صادق است؛ مثلا در بسیاری از انواع ویزاهای موقت کاری یا تحصیلی و… در کشورهای مهاجر پذیر از جمله کانادا و استرالیا امکان همراهی خانواده با شخص متقاضی وجود دارد؛ هرچند که نوع اقامت شخص هنوز دائم نشده است! بنابراین در این مورد قوانین کشورهای مختلف با یکدیگر متفاوت است. اما آنچه که تقریبا در بین تمام کشورهای مهاجرپذیر مشترک است، این بوده که طرح مهاجرت از طریق خانوادگی و اسپانسر شدن بیشتر برای همسر و فرزندان زیر 18 سال (یا 21 سال) صادق می‌باشد.
در کشورهایی این روش برای مهاجرت پدر و مادر نیز صدق کرده و یا ممکن است این امکان فقط در شرایطی خاص برای آنان صادق باشد اما کشوری مانند کانادا اصلا به طور جداگانه طرحی تحت عنوان طرح اسپانسرشیپ برای والدین و حتی پدر بزرگ و مادربزرگ را نیز دارد که در این طرح می‌توان تحت شرایطی حتی افراد وابسته به پدر و مادر را نیز شامل کرد و در نتیجه خواهر و برادر هم می‌توانند به طور غیر مستقیم و تحت شرایطی خاص شامل این طرح شوند که عملا می‌توان گفت کانادا به عنوان یکی از محبوب‌ترین مقاصد مهاجرتی، بهترین برنامه مهاجرتی خانوادگی را دارد.
اما در اکثر کشورهای دیگر به غیر از همسر و فرزندان زیر 18 یا نهایت 21 سال، برای پدر و مادر یا برنامه مهاجرتی و طرح اسپانسرشیپی در نظر گرفته نشده و یا اگر هم طرحی باشد، تحت شرایطی خاص برای پدر مادر (شرایط سنی، وضعیت سلامت جسمی آنان و…) مد نظر است. در کل در برنامه مهاجرت از طریق خانوادگی / اسپانسرشیپ، معمولا تنها شرط مورد نظر تمکن مالی شخص دارای اقامت کشور مقصد برای الحاق اعضای خانواده به وی می‌باشد.
مهاجرت از طریق ازدواج
از انواع روش های مهاجرتی مهاجرت از طریق ازدواج است. برای مهاجرت از طریق ازدواج، شخص متقاضی می‌بایست با شخصی در کشور مقصد ازدواج نموده که اصالت وی مربوط به آن کشور باشد (برای مثال ازدواج با یک شخص کانادایی در کانادا) و یا آن شخص دارای شهروندی آن کشور باشد (برای مثال یک ایرانی یا هر تابعیتی که شهروندی کشور مقصد را بدست آورده باشد) و یا در بدترین حالت، شخص مورد نظر حداقل اقامت دائم کشور مقصد را داشته باشد و به اصطلاح شرایط اقامت وی تثبیت شده باشد و در صورت ازدواج با شخصی با یکی از این سه شرط توجه شود که از همان ابتدا به متقاضی اقامت دائم تعلق نخواهد گرفت و باید زوجین مدتی با یکدیگر زندگی کند.
این مدت زمان می‌تواند در کشوری 1 سال بوده و در کشوری دیگر 3 سال یا حتی بیشتر باشد. به غیر از این دو شرط، بایستی واقعی بودن و غیر صوری بودن آن ازدواج باید اثبات شود و بنابراین در این راستا به غیر از یک سری شروط دیگر که در ادامه اندک اشاره‌ایی خواهیم نمود، باید افسر اداره مهاجرت آن کشور کاملا قانع گردد که ازدواج شما واقعی بوده و صرفا برای اخذ اقامت کشور مقصد نیست؛ چرا که در سالیانی اخیر بسیاری از این طریق سوء‌استفاده نموده‌اند و بنابراین در جریان این پرونده، سوابق متقاضی و شخص اسپانسر کننده با دقت بررسی خواهد شد، سوالات و مصاحبه‌های اداره مهاجرت بسیار با دقت و ظرافت بالایی انجام خواهد شد و… حال از جمله شروط دیگر برای همسر مقیم کشور مقصد می‌توان به این موارد اشاره نمود:
- شخص اسپانسر مشکلات روحی و روانی نداشته باشد.
- در چند سال اخیر بسته با قانون هر کشور اسپانسر شخص دیگری نشده باشد؛ حال کشوری شرط 5 سال دارد، کشوری دیگر شرط 3 سال و…
- وضعیت تمکن مالی شخص اسپانسر کننده در حد زندگی عادی مناسب بوده، نداشتن سابقه جرم، گاها نداشتن سابقه دریافت کمک‌های دولتی جز برای مواردی مثل معلولیت (برای مثال در کانادا) و موارد دیگر از این قبیل
مهاجرت از طریق تولد
از انواع روش های مهاجرتی، مهاجرت از طریق تولد می باشد و بدان معنا بوده که کودکی که متولد می‌شود شرایط تابعیت آن کودک نسبت به کشور مد نظر چگونه مشخص می‌گردد. در این راستا دو اصل وجود دارد:
- اصل خاک
- اصل خون
اصل خاک و کشورهای پیروی این قانون بدین صورت عمل کرده که اگر کودکی در داخل مرز آن کشور چه در حال سکونت و یا حتی چه در حال عبور (مانند عبور از مرز هوایی در هواپیما یا مرز آبی در کشتی و…) متولد شود، فارغ از اینکه اصالت پدر و مادر وی برای کدام کشور باشد، به آن کودک متولد شده شهروندی آن کشور اعطاء شده و آن کودک از تمامی حقوق شهروندی آن کشور بهره‌مند خواهد بود. از کشورهای قابل توجی که از اصل خاک پیروی می‌کنند می‌توان به کانادا و آمریکا اشاره نمود. فقط توجه شود که در این روش، شهروندی به پدر و مادر فرزند تعلق نخواهد گرفت.
اصل خون می‌گوید که اگر والدین فرزند متولد شده یا حتی یکی از آن‌ها دارای تابعیت و شهروندی کشور مد نظر بوده؛ فارغ از محل تولد فرزند (در اکثر مواقع)، آنگاه در این حالت به آن فرزند متولد شده شهروندی آن کشور اعطاء شده و آن کودک از تمامی حقوق شهروندی آن کشور بهره‌مند خواهد بود. برای مثال استرالیا و آلمان از اصل خون پیروی می‌نمایند و بنابراین با تولد فرزندی در این کشورها یعنی با اصل خاک، به آن کودک شهروندی تعلق نخواهد گرفت.
مهاجرت از طریق پناهندگی
شاید بتوان گفت پناهندگی یکی از انواع روش های مهاجرتی است که برخلاف تصور عموم مردم، دارای سختی ها و هزینه های بسیار است. پناهنده به فردی گفته می‌گردد که بنا به یکسری دلایل مانند شرایط بسیار سخت زندگی در کشور خود در زمینه معیشتی، اقتصادی، سیاسی و… یا در حالتی حادتر، به دلیل در خطر بودن جانشان بنا به دلایلی نظیر مسائل سیاسی، مذهبی، قومیتی و نژادی، جنگ و… مجبور به ترک سرزمین خود شده و تحت عنوان پناهجو به دیگر کشورها می‌روند و سپس درخواست پناهندگی خود را در قالب یک پرونده با ارائه ادله به اداره مهاجرت کشور مقصد تسلیم می‌نمایند.
در صورتی که با درخواست پناهندگی شخص موافقت شود، به وی بجای پناهجو، عنوان پناهنده اطلاق خواهد شد و تا دریافت اقامت کشور مقصد می‌بایست در آنجا حضور داشته و در اکثر موارد در مسیر پناهندگی، شخص امکان بازگشت به کشور خود را نخواهند داشت. بر اساس کنوانسیون ژنو که در سال 1951 تصویب گردید، اکثر کشورهای جهان از جمله کشورهای توسعه یافته و غربی آن را امضا کرده و موظف به رسیدگی به درخواست شخص و در صورت موجه بودن دلایل وی، موظف به اعطای پناهندگی و اسکان وی هستند.
طی مسیر پناهندگی و تا مشخص شدن تکلیف متقاضی در کشور مقصد، آن شخص باید مدتی را (معمولا بین 3 ماه تا 2 سال بسته به کشور مقصد) در کمپ‌های مخصوص پناهندگان سپری نموده که در این مدت نیازهای اولیه زندگی شخص پناهنده از جمله محل اسکان و خواب، خوراک و پوشاک، خدمات درمانی و بهداشتی و حتی پول تو جیبی به صورت هفتگی یا ماهانه تامین خواهد شد و همچنین در صورت مشخص شدن تکلیف پرونده شخص و پذیرش وی، خدماتی دیگر نظیر آموزش زبان، کمک به پیدا کردن شغل و در کل برخی حمایت‌ها تا زمانی که مطمئن شوند که شخص می‌تواند رو پای خود بایستد ارائه می‌گردد.
اما با توجه به گفته‌های فوق، ممکن است بسیاری فکر کنند که پناهندگی نه تنها خرج نداشته بلکه یک مسیر راحت برای اخذ اقامت کشور مقصد است و بدون نیاز به هیچ زحمتی، مایحتاج شخص تامین شده و سپس در صورت موافقت، به وی اقامت داده می‌شود که باید گفت این صرفا ظاهر امر است و بر خلاف این تصور غلط، مسیر پناهندگی یک مسیر بسیار سخت و ناخوشایند است و سختی‌ها و مشقت‌های این مسیر به قدری زیاد بوده که فقط در این حد باید گفت که تا خود شخص در موقعیت آن قرار نگیرد، نمی‌تواند درک کند و بنابراین شرح این چالش‌های ناخوشایند از حوصله‌ی بحث خارج است اما بنا به این اندک اشارات، به هیچ وجه این مسیر پیشنهاد نمی‌گردد.
ضمنا از آنجایی که موارد پناهندگی بسیار زیاد شده، اولویت با کسانی بوده که واقعا عذر موجه دارند؛ برای مثال کشورهای جنگ زده و… بنابراین افرادی که با پرونده سازی‌های ظاهری در این مسیر قدم بر می‌دارند به احتمال زیادی بدانند که عاقبتشان دیپورت از کشور مقصد خواهد بود.